ಹೊಜಗಿರಿ ಅಥವಾ ಸಿಕ್ಕಿಂ ಒಂದು ಜನಪ್ರಿಯ ಜಾನಪದ ನೃತ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತ್ರಿಪುರಾ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ, ರಿಯಾಂಗ್ ಕುಟುಂಬದ ಸಿಕ್ಕಿಮಿಗಳು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರು ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪೋಲೋ ತಂಡದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಆರು ಸದಸ್ಯರು, ಪಠಣ, ನೃತ್ಯ, ಅವರ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೋಲನ್ನು ಸಮತೋಲನಗೊಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಬಾಟಲಿಯಂತಹ ಇತರ ಆಧಾರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಮತ್ತು ನಂತರ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನೃತ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಬರುವ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿದ ಟೊಳ್ಳಾದ ಸೋರೆಕಾಯಿಯನ್ನು ಬಳಸಿ ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಮತ್ತು ಬೆರಳುಗಳ ನಡುವೆ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ಉಪಕರಣವನ್ನು ಕಡ್ಡಿಗಳು ಅಥವಾ ಕಲ್ಲುಗಳಿಂದ ನುಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕುಟುಂಬದ ಪಿತಾಮಹರು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ರಾಜ ಸೂರ್ಯವಂಶಿಗಳನ್ನು ರಂಜಿಸಬಹುದಾದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿತ್ತು, ಈಗ ಅದನ್ನು ಹೊಜಗಿರಿ ನೃತ್ಯದಿಂದ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅದೇ ಚೈತನ್ಯ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿಯು ಹೊರಸೂಸುತ್ತಿದೆ ಅದು ಸ್ಪರ್ಶಕಕ್ಕೆ ಬಹುತೇಕ ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಮುಖ್ಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಹೊಜಗಿರಿಯನ್ನು ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಡ್ರಮ್ಸ್ ಅಥವಾ ಸಂಗೀತ ಉಪಕರಣಗಳಿಲ್ಲದೆ ಹಾಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ನೃತ್ಯ ಮಾಡಲಾಯಿತು.
ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಗನ ವಿಜಯವನ್ನು ಆಚರಿಸಲು ಸುಮಾರು 400 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಜಮನೆತನದವರು ಮೊದಲ ಹೊಜಗಿರಿ ನೃತ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಜಾರ್ಲ್ ಅಥವಾ ಸಂಚಾರಿನಾ ದರ್ಬಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆಸಲಾಯಿತು, ಅವರು ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮದುವೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗಿದ್ದರು.
ಇದನ್ನು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಯಿತು, ಆದರೆ ಕ್ರಮೇಣ, ಆಟಗಾರರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಅರಮನೆಯ ಮುಖ್ಯ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಯಿತು. ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭದ ಮೊದಲು ನೃತ್ಯಗಾರ್ತಿ ‘ರಂಗೋಲಿ’ ಎಂಬ ಹೊಸ ಹಾಡನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಈ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಯಿತು ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಅರಮನೆಯ ಮುಖ್ಯ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಹೊಜಗಿರಿ ನೃತ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಆರಂಭವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿರಬೇಕು.